Τίτλος τραγουδιού : Η ουρά του αλόγου

Στίχοι : Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική : Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Α’ εκτέλεση : Φένια Παπαδόδημα
Β’ εκτέλεση : Γιάννης Χαρούλης

Η ουρά του αλόγου είναι ένα πολύ δυνατό τραγούδι σε στίχους και μουσική του αγαπημένου Θανάση Παπακωνσταντίνου. Για τι ακριβώς μιλάει όμως; Κατ’εμέ περιγράφει μία ιστορία, η οποία καταλήγει να μας πει για την δύναμη της μουσικής. Ας το δούμε όμως αναλυτικά

Ο καβαλάρης τ’ άλογο το ‘χε μες στην καρδιά του.
Που να ‘βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Το άλογο συμβολίζει κάποιον αγαπημένο μας που έχουμε χάσει. Κάποιον με τον οποίο είχε αναπτυχθεί μία ιδιαίτερη σχέση.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ’ τον ίσκιο.
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Η κακιά στιγμή. Ένα φίδι (που μπορεί να συμβολίζει μια ασθένεια ή ένα τροχαίο ατύχημα) δάγκωσε το άλογο.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ’ εύρω ή θα μ’ εύρεις».

Το άλογο-φίλος, δυστυχώς “έφυγε”… η απώλεια είναι μεγάλη. Θα ανταμώσουμε όμως ξανά κάπου αλλού.

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ’ αφήσαν.

Θρήνος. Ο καβαλάρης που έχει υποστεί την απώλεια θέλει να μείνει μόνος του. Το άψυχο σώμα του αλόγου δεν υπάρχει πια. Έχει μείνει μόνο ο σκελετός και η ουρά, τα οποία μπορεί να συμβολίζουν την ψυχή του αλλά και τις αναμνήσεις.

Περνούσε κι ένας μάστορας που ‘μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ’ αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Η αναφορά στην Κρεμόνα δεν είναι τυχαία. Η Κρεμόνα έχει μεγάλη παράδοση στην κατασκευή μουσικών οργάνων. Από εκεί καταγόταν και ο Αντόνιο Στραντιβάρι. Γνωστός και ως Στραντιβάριους, κατασκευαστής των πλέον φημισμένων βιολιών. Ο μάστορας είναι ένας συνθέτης. Ικανός. Είδε την τρίχα σημαίνει ότι έμαθε την ιστορία που ένωνε τον καβαλάρη και το άλογο (ή απλά είχε μία παρόμοια εμπειρία). Μία ιστορία άσπρη και μεταξένια. Μία ανιδιοτελής σχέση δηλαδή. Έτσι, έγραψε ένα τραγούδι (έφτιαξε ένα δοξάρι) το οποίο είχε στοιχεία αυτής της ιστορίας.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν’ ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί ‘ταν λαουτιέρηδες που θέλαν’ παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.

Κάποια στιγμή προχωράμε από το πένθος. Όσοι έχουν χάσει κάποιον αγαπημένο το ξέρουν. Προχωράμε αλλά πάντα μέσα μας κάτι υπάρχει. Κάτι που θυμίζει τον αγαπημένο μας. Αποφάσισε ο καβαλάρης λοιπόν της ιστορίας, να ξαναβγεί έξω. Εκεί βρήκε έναν μουσικό. Ο μουσικός γνώριζε το τραγούδι που φτιάχτηκε με βάση την ιστορία που είπαμε πριν…

«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν’ ακούσω απ’ τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω»

Αλήθεια πόσες φορές έχετε ξαλαφρώσει ακούγοντας ένα τραγούδι; Εγώ πολλές. Ο καβαλάρης λοιπόν, ζήτησε να ακούσει κάτι συγκεκριμένο. Κάτι που θα του θύμιζε το άλογό του. Μήπως και φύγει για λίγο ο πόνος. Έχει την δυνατότητα η μουσική να απαλύνει τον πόνο…

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ’ όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.

Ο μουσικός αρχίζει να παίζει το τραγούδι που έγραψε ο συνθέτης βασισμένο στην ιστορία του καβαλάρη και του αλόγου. Τον κόσμο φέρνει ανάποδα. Δεν σας έχει τύχει να σας ταξιδέψει η μουσική; Είναι η στιγμή που χανόμαστε και… ακούμε το χλιμίντρισμα του αγαπημένου μας αλόγου. Είναι δηλαδή η στιγμή που – μέσω της μουσικής – θυμόμαστε το αγαπημένο μας πρόσωπο. Ξυπνούν αναμνήσεις, το μυαλό μας φεύγει. Αυτό είναι η μουσική διάολε…

ΥΓ: Ο Καβαλάρης για μένα είμαι εγώ, το Άλογο είναι ο πατέρας μου τον οποίο έχασα το 2010 και…τα καλά που θέλω να ακούω για να ξαλαφρώνω είναι τα τραγούδια του Μητροπάνου. Ο καθένας μπορεί να αντιστοιχίσει τα δικά του με βάση τις εμπειρίες του.

Αν σου άρεσε το άρθρο και θες να αναλύσω κάποιο τραγούδι ακόμα, στείλε στο info@gorilaki.gr ή γίνε μέλος της σελίδας στο Facebook. Ακόμα, μπορείς να διαβάσεις μία ανάλυση για το “Εν λευκώ” αλλά και την “Το ερωτικό – Με μια πιρόγα“.