Τις περισσότερες φορές η τέχνη έχει μια έντονη επίδραση πάνω μας. Μας κάνει να χαμογελάμε, να συγκινούμαστε, να προβληματιζόμαστε και στην ακραία της μορφή μπορεί να προκαλεί ακόμα και την αποστροφή μας.
Ο «Χάτσικο», η νουβέλα που έγραψε ο Πρατς Λούις (Prats Lluis), αποτελεί ένα βιβλίο που επικαλείται το συναίσθημά μας και προκαλεί τη συγκίνησή μας. Δεν ξέρω εάν αυτός ήταν ο σκοπός του συγγραφέα, αλλά η ιστορία του «Χάτσικο» είναι από αυτές που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η ιστορία – έμπνευση είναι μια αληθινή ιστορία.
Ποια είναι η ιστορία…
Ένας έντιμος καθηγητής πανεπιστημίου με σταθερές συνήθειες και άκαμπτο ωράριο, συναντά μια μέρα τον Χάτσικο. Ο Χάτσικο, το μικρό κουτάβι ράτσας Ακίτο, θα ταράξει την ησυχία του καθηγητή, θα σπάσει τη ρουτίνα του και θα του μάθει την ομορφιά των μικρών πραγμάτων της ζωής.
Μια μεγάλη φιλία θα αναπτυχθεί. Ο Χάτσικο θα συνοδεύει τον Καθηγητή Ουένο κάθε μέρα στο σιδηροδρομικό σταθμό, για να πάρει το τρένο προς το Πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια θα πήγαινε μόνος του στο σπίτι του καθηγητή και θα επέστρεφε το απόγευμα για να περιμένει τον κύριό του που θα γύριζε από τη δουλειά του. Αυτό ήταν μια μικρή μόνο απόδειξη της αφοσίωσής του Χάτσικο προς τον αφεντικό του.
Η ιστορία του Χάτσικο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2009 με τον τίτλο Hachiko: A Dog’s Story (Χάτσικο: Η ιστορία ενός σκύλου). Εκτός από τον “Χάτσικο” πρωταγωνιστεί ο Ρίτσαρντ Γκιρ στον ρόλο του καθηγητή. Η ταινία είναι παραλλαγή της πραγματικής ιστορίας & εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ, στη σημερινή εποχή.
Το όνομα Χάτσικο σημαίνει κυριολεκτικά: ο όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας.
Ποιο είναι το μήνυμα…
Το μεγαλύτερο μάθημα που θα δώσει ο Χάτσικο σε όλους πλέον, είναι η δύναμη της πραγματικής φιλίας. Ο Χάτσικο έγινε ο ίδιος σύμβολο της πίστης και της αφοσίωσης όταν μη μπορώντας να αποδεχτεί το θάνατο του Καθηγητή, συνέχισε να τον περιμένει για χρόνια ολόκληρα, έξω από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό. Ακόμα και όταν φίλοι και συγγενείς προσπάθησαν να πάρουν τον πιστό σκύλο στο σπίτι τους και να τον φροντίσουν, εκείνος το έσκαγε και πήγαινε στη γνωστή του θέση έξω από το σταθμό. Δεν έπαψε ούτε μια στιγμή να ελπίζει ότι κάποια στιγμή ο Καθηγητής θα βγει από την πόρτα του σταθμού και αυτός θα έπρεπε να είναι εκεί για να τον υποδεχθεί.
