A house of dynamite – Ταινία (2025)
Η ταινία A House of Dynamite είναι μια αμερικανική παραγωγή που συνδυάζει το πολιτικό δράμα με το καταστροφικό θρίλερ. Με διάρκεια 112 λεπτών, καταπιάνεται με ζητήματα εξουσίας, ευθύνης και φόβου σε συνθήκες απόλυτης κρίσης. Μόνο που…το φινάλε είναι απογοητευτικό.
Υπόθεση
Το σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης των ΗΠΑ εντοπίζει ένα αδιευκρίνιστου προέλευσης διηπειρωτικό βλήμα (ICBM) με πορεία προς το Σικάγο. Η ομάδα στην αίθουσα κρίσης του Λευκού Οίκου, υπό την υπεύθυνη σε κατάσταση επιφυλακής, καλείται να αξιολογήσει γρήγορα τα δεδομένα, ενώ η κατάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη και ο χρόνος λιγοστεύει επικίνδυνα.
Η ιστορία εξετάζει την ίδια κρίσιμη στιγμή από διαφορετικές «γωνίες»: πρώτα μέσα από την αίθουσα κρίσης, στη συνέχεια μέσα από τα στρατιωτικά κέντρα αποφάσεων και τέλος μέσω της κορυφαίας ηγεσίας της κυβέρνησης. Το πρόβλημα είναι ότι…δεν μας δείχνει τελικά τι έγινε.
Πρωταγωνιστές
Είναι τόσο κακή η ταινία που θεωρώ ότι είναι άδικο να κρίνουμε τους πρωταγωνιστές για τις ερμηνείες τους. Κανένας δεν ξεχώρισε εξάλλου γιατί είχαν σχετικά μικρούς ρόλους. Βλέπουμε πάντως τον Idris Elba στο ρόλο του προέδρου των ΗΠΑ, τον Gabriel Basso (γνωστός από το Νυχτερινός πράκτορας), την Rebecca Ferguson (Silo, Dune, Mission Impossible) και τον Jared Harris (Chernobyl, Foundation).
Αξίζει να τη δω;
Ξεκάθαρα, όχι. Το “A house of Dynamite” βαθμολογείται με 6,4 στο IMDb. Προσωπικά, θα τη βαθμολογούσα με 5, και εξηγώ γιατί:
Η αρχή είναι υποσχόμενη: το concept της απειλής δημιουργεί πραγματικά μία αίσθηση κρίσης που μπορεί να σε καθηλώσει. Ωστόσο, η συνέχεια με απογοήτευσε: επαναλαμβάνονται οι ίδιες κουβέντες, η ίδια ένταση από διαφορετική οπτική, χωρίς να προστίθεται κάτι και όταν τελικά φτάνεις στο τέλος, δεν υπάρχει ολοκληρωμένη κατάληξη. Από τη μία δείχνει ότι διαλέγει την αβεβαιότητα ως θεματολογία, από την άλλη αυτό αφήνει τον θεατή με την αίσθηση «έβλεπα κάτι αλλά δεν τελείωσε». Δεν είναι καθόλου ενδιαφέρον να βλέπουμε τις ίδιες κουβέντες τρεις φορές από διαφορετικές πλευρές, όταν θα μπορούσε να γίνει μία φορά και να μας δείξει όλες τις πλευρές. Επίσης, παρουσιάζονται κάποιοι άνθρωποι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Όχι ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί αλλά φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι να αποτρέψουν μία τέτοια απειλή, κάνουν ότι μπορούν και αν αποτύχουν στενοχωριούνται. Εδώ, μας τους έδειχνε να κλαψουρίζουν την ώρα που τα γεγονόταν ήταν σε πλήρη εξέλιξη.
