Όπως έχω ξαναπεί το ωραίο με τέτοιους στίχους σε τραγούδια όπως το “Εν λευκώ” είναι πως ο καθένας μπορεί να δίνει μία δική του εξήγηση. Άλλος μπορεί να νομίζει ότι το ποίημα μιλάει για τον παιδικό του έρωτα και άλλος για τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο. 🙂 Εξάλλου, δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε πάντα όλοι μεταξύ μας. Παρακάτω θα γράψω τις δικές μου σκέψεις για το πως αντιλαμβάνομαι εγώ αυτό το εξαιρετικό τραγούδι το οποίο έχει ερμηνεύσει μοναδικά η Νατάσσα Μποφίλιου! Προφανώς, μπορεί κάποιος αλλος να το βλέπει αλλιώς και αυτό είναι απολύτως σεβαστό. Πολλές φορές βέβαια συμβαίνει το παράδοξο, να αισθάνεσαι ότι ένα τραγούδι μιλάει για σένα αλλά να μην καταλαβαίνεις τι λέει…
Αρχικά, είναι πολύ σημαντικό να πούμε ότι η φράση “Εν λευκώ” σημαίνει ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς και όρους. Παράλληλα, θεωρώ πολύ σημαντικό να δούμε και την ερμηνεία από την αγαπημένη καλλιτέχνιδα. Στο πρώτο μέρος, βγάζει μία θλίψη και αισθάνομαι σαν να κάνει έναν απολογισμό που δεν της αρέσει. Στη συνέχεια ανεβαίνει και βγάζει θυμό, πείσμα και αποφασιστικότητα. Σίγουρα, δεν είναι τυχαίο αυτό γιατί προφανώς και η ίδια έχει μελετήσει τους στίχους για να μπορεί να τους ερμηνεύσει με αυτό τον τρόπο.
Κατά τη γνώμη μου, το τραγούδι μιλάει για ένα άτομο που δεν εξέφρασε αυτά που είχε μέσα του. Ένα άτομο που οι υπόλοιποι μπορεί να το έβλεπαν να γελάει αλλά δεν καταλάβαιναν τι θλίψη και πόνο πραγματικά έκρυβε στην ψυχή του. Αυτό το άτομο τώρα νιώθει μόνο. Νιώθει λευκό ανάμεσα σε έγχρωμους φίλους. Γνωρίζει άτομα και έχει πάντα μια κρυφή ελπίδα…”να είναι σαν εμένα”.
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
Τι είναι το λευκό και τι είναι το γκρίζο; Το λευκό είναι η αγνότητα, η αθωότητα, το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Τα βράδια χάνεται καμία φορά σε γκρίζες σκέψεις. Ή ακόμα χειρότερα, σε γκρίζες πράξεις. Πράξεις που απλώς μας κάνουν να ξεχνιόμαστε για λίγο και δεν βοηθούν ουσιαστικά σε τίποτα. Όμως, όσο και αν κάνει λάθη, ξαναβλέπει τον εαυτό της στο λευκό και ξέρει πως περίπου θα κυλήσουν τα πράγματα.
Αν είχα θάρρος για να πω το έλα
τώρα δε θα’ χα τη φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρη η τρέλα
αν είχε σώμα θα ‘ταν πάλι ψέμα
Η φράση κλειδί είναι η “φωτιά στο αίμα”. Το άτομο βασανίζεται γιατί δεν έδειξε το θάρρος που έπρεπε. Δεν είπε αυτά που έπρεπε να πει και τώρα οι σκέψεις την κάνουν να αισθάνεται τρελή. Έχει φτάσει στα όρια και αισθάνεται πως η συγκεκριμένη μορφή τρέλας που την βασανίζει δεν θα μπορούσε να ζήσει σε κάποιο σώμα.
Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
Τα χέρια που γυρνούν στον τοίχο θα μπορούσε να εννοεί πως το άτομο αισθάνεται φυλακισμένο κάπου μόνο του. Σαν είναι μία χορεύτρια σε ένα γυάλινο κελί. Όσο και αν προσπαθεί να βρει διεξοδο, αυτό μοιάζει απίθανο και έτσι “χορεύει” με την σιωπή. Το δεύτερο δίστιχο δείχνει ότι αυτό το άτομο ενώ ζει στην σιωπηλή φυλακή του, ψάχνει να βρει χρόνια τώρα γιατί συμβαίνει αυτό.
Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να ‘χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει
Η ελπίδα δεν έχει χαθεί. Συνέρχεται από τις σκέψεις της, σπάει την σιωπή και θέλει να δώσει ότι έχει σε κάποιον που θα την καταλαβαίνει. Ίσως τότε, στο μέλλον όλα αυτά να είναι μία κακή ανάμνηση και να τα βλέπει με άλλο μάτι.
Τίποτα σημαντικό
ζω μονάχα εν λευκώ
….. (θα αναλυθεί στο τέλος)
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι
Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό, τι αργεί απάντηση να στείλει
Οι έγχρωμοι “φίλοι” είναι άτομα του κύκλου μας που δεν ζουν στο δικό μας λευκό. Βγάζει μία ειρωνεία, βγάζει μία πικρία για αυτούς τους γνωστούς που δεν είναι σαν εμάς (μιας και αυτοί είναι έγχρωμοι σε αντίθεση με την λευκή τύχη και ζωή μας). Όμως…αναγνωρίζει πως καλά τα λένε. Έχουν δίκιο, υπερβάλεις. Έχεις πάντα υψηλές προσδοκίες και περιμένεις να δεις αυτό που θες αλλά…συνήθως η απάντηση αργεί να έρθει. Δεν ανταποκρίνονται όπως θα ήθελε και αργούν πολύ να δείξουν αυτά που θα ήθελε.
Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα ‘τανε φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρο ο φόβος
αν είχε σώμα θα ‘ταν σαν κι εμένα
Εδώ μπαίνει και η παράμετρος του φόβου. Δεν μίλησε λόγω φόβου και πλέον ο φόβος μοιάζει να είναι ένα με εκείνη. Αν είχε σώμα ο φόβος, θα ήταν σαν εκείνη.
Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς να’ ανέβεις
Έχει νεύρα. Έχει νεύρα με αυτούς που δεν έδειξαν την αγάπη τους. Έχει όμως και αμφιβολία γιατί λέει… αν σ’αγαπούν. Δεν είναι δεδομένο πια. Έχει νεύρα και με τον εαυτό της. Μάθε να το κλέβεις. Μάθε να τους κάνεις να στο πουν. Δεν ξέρω αν αξίζει να το κάνεις αυτό αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως αν θες να ζήσεις αληθινά, πρέπει να ρισκάρεις και να τα δώσεις όλα.
Και σε λυπούνται που δεν το ‘χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος
Υπάρχει δυσφορία για το “φιλικό” περιβάλλον. Το άτομο ζει στην σιωπή του και εκτός αυτού, οι γύρω του είναι στον κόσμο τους. Κανείς δεν κατάλαβε πως τόσα χρόνια, η σιωπή του… φώναζε…
Το ερώτημα βέβαια που τίθεται εδώ – πέρα από το τραγούδι – είναι αν όντως δεν κατάλαβαν ή απλώς… δεν νοιάστηκαν.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Θέλει να υπερασπιστεί τον εαυτό της (και απέναντι στους άλλους αλλά και απέναντι στον εαυτό της). Όπως είπε και προηγουμένως, περίμενε διαφορετικές συμπεριφορές που δεν ήρθαν ποτέ. Έδωσε όμως ευκαιρίες. Εν γνώση της, “έπαιξε” έτσι. Σίγουρα οι υπόλοιποι την βλέπουν με διαφορετικό μάτι από αυτό που πραγματικά είναι γιατί δεν ξέρουν τι κρύβει μέσα της.
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
τους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα
Συνεχίζει στην ίδια τακτική. Πάντα φεύγει. Γιατί; Γιατί αυτό που αποκαλεί ελπίδα, δεν είναι μόνο ελπίδα στην πραγματικότητα. Είναι ανάγκη. Έχει ανάγκη να βρει ένα άτομο που να σκέφτεται όπως εκείνη. Δεν θέλει να προσαρμοστεί στον κόσμο των άλλων. Θέλει να βρει κάποιον που να καταλαβαίνει γιατί έχει αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα και…πιθανότατα θα τον έχει και εκείνος…
Τίποτα σημαντικό
ζω μονάχα εν λευκώ…
Τους λέει μια φράση…σαν να υπεκφεύγει. Τους λέει λοιπόν ότι δεν είναι τίποτα σημαντικό και ελπίζει πως κάποιος θα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι τελικά ότι ζει “εν λευκώ…”, ελεύθερα δηλαδή…
Ερμηνεύτρια: Νατάσσα Μποφίλιου
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Σου άρεσε το άρθρο; Διάβασε και την ανάλυση ενός αγαπημένου τραγουδιού που έχει ερμηνεύσει εξαιρετικά ο Γιάννης Χαρούλης και λέγεται…”Η ουρά του αλόγου”
